Bakit nga ba? Bakit tayo sumusulat kahit alam nating walang magbabasa? O baka mabasa man nila, lilipas lang din.
Minsan, tanong ko rin yan sa sarili ko. Especially pag tinatamad na ako, or pag parang wala namang kwenta yung sinusulat ko.
Pero lagi kong naaalala: nung bata pa ako, sinusulat ko lang kung anong gusto ko. Wala akong iniisip na likes, shares, or audience. Wala akong pake kung maganda ba pakinggan. Basta ko lang siya sinusulat. Kasi gusto ko lang tandaan. Kasi gusto ko lang ilabas.
Ngayon, ang dami na nating iniisip.
“Will this sound smart?”
“May sense ba?”
“Baka isipin ng iba corny.”
Kaya siguro ang hirap magsimula. Pero pag naaalala ko kung bakit ko siya ginagawa noon, parang gumagaan ulit.
We write to untangle. Para linisin yung kalat sa utak. Para sabihin yung mga hindi natin masabi out loud. Para ikwento sa papel (o sa notes app) yung hindi natin masabi kahit kanino.
We write to remember. Kasi ang bilis makalimot. Yung maliliit na moments na masaya ka kahit pagod. Yung gabi na umiyak ka pero gumaan pakiramdam mo. Yung araw na bigla kang napangiti dahil sa simpleng bagay. Kung di mo isusulat, baka mawala lang siya sa alon ng bawat linggo.
We write to feel less alone. Kahit wala namang nakakaalam. Kasi pag binabasa mo yung sinulat mo dati, nare-realize mong hindi ka nag-iisa. You had that version who felt that way, at nalampasan niya iyon.
At kung may makabasa man, bonus na lang yun. Hindi naman kailangan ng milyon. Minsan isang tao lang na makakarelate, sapat na. Kasi hindi mo alam, baka yung simpleng sentence mo, yun yung kailangan niyang mabasa that day.
And yes, sometimes, no one really reads. And yes, minsan nakaka-discourage. Pero babalik ka ulit. Kasi hindi lang naman para sa kanila. Para rin sayo.
So even if no one claps. Even if it stays in drafts. Keep writing. For you. For the memory. For the relief. For the little hope na baka bukas, may mabasa. O baka hindi. Pero ikaw, alam mo na sinubukan mo.
And that’s already worth something.